صَعبُ مُستَصعَب

نقل می کنند در کشاکش نبرد روز عاشورا یکی از اصحاب وفادار و با اخلاص حضرت ابا عبدالله علیه السلام به نام "ابو تمامه صیداوی" وقت نماز ظهر را به ولی الله الاعظم امام حسین علیه السلام یاد آوری نمود. حضرت نیز در جواب این صحابی مخلص فرمودند:

 « جَعلکَ الله مِن المُصلین» «خداوند تو را از نماگزاران قرار دهد».

بزرگان عرصه معارف ولایت ، معتقدند هر چند در اخلاص و جایگاه والای " ابو تمامه صیداوی"  هیچ شکی وجود ندارد اما او در مراتب نازل و پایینی از معرفت قرار داشته است. این بزرگوار اگر به مراتب معرفتی والای ولایت دست می یافت هیچ گاه به خود اجازه نمی داد تا به امام معصوم که ولایت مطلقه جمیع ماسوی الله دارد وقت نماز را متذکر گردد. امام خود نماز مجسم و روح صلاه است. حقیقت توحید در وجود امام معصوم علیه السلام نهفته و او هیچ گاه از وقت ملاقات با معبود خویش غافل نخواهد بود.آیا بزرگان معرفتی سپاه سیدالشهدا علیه السلام متوجه ی ورود وقت نماز نبودند؟

آیا حضرت ابالفضل العباس علیه السلام نمی توانست به امام تذکر دهد و یا نمی خواست نماز بخواند؟

آیا حضرت علی اکبر علیه السلام دچار غفلت بودند؟

آری در عرصه ی ولایت پذیری و درک مبانی معرفتی امر خطیر ولایت، اخلاص تنها داشته ی لازم نیست. اخلاص در این عرصه تنها بخشی از نیاز است.انسان در این میدان بیش از هر چیز به معرفت و شناخت نیاز دارد تا بتواند مراتب عمیق و پیچیده ی امر ولایت را درک کند.

امروز نیز در عرصه گسترده و خطرناک جنگ نرم ، محتاج معرفت ، بصیرت و شناخت افسران و فرماندهان جبهه ی خودی هستیم . هر عقل سلیمی به این حقیقت حکم می نماید که در میدان جنگ و نبرد نقش فرماندهی ، بسیار کلیدی و موثر است.سربازان این عرصه قطعا باید مراتب معرفتی بالایی نسبت به ولی و فرمانده خود داشته باشند تا بتوانند صحنه را مدیریت و کنترل نمایند.

در میدان نبرد نرم ، باید نسبت به ولایت مخلص باشیم؛مبادا فریب خناسان را خورده و به نازل سازی مراتب ولایت تن دهیم.

در این میدان بیش از هر چیز باید گوش به فرمان فرماندهی کل باشیم.مبادا فراموش کنیم که پذیرش مراتب ولایت امری بس خطیر و دشوار است. امروز شاید بیش از هر روز دیگر به تفکر در این روایت نبوی احتیاج داریم:

"ان حدیث آل محمد صَعبٌ مُستصعب لا یومن به الا ملک مقرب او نبی مرسل او عبد امتحن الله قلبه للایمان":

«همانا حدیث آل محمد دشوار است و مردم آن را دشوار می شمارند ،ایمان به آن نمی آورند مگر فرشته ای که به مقام قرب خدا دست یافته باشد،یا پیامبر مرسل ،یا بنده ای که خداوند قلب او را برای ایمان مورد آزمایش و امتحان قرار داده باشد.»